​​وبسایت عکاسی و آموزش عکاسی فرهاد مولایی

آدرس ما
تهران، جنت آباد
با ما در ارتباط باشید
​farhad@farhad1.ir

آشنایی با مثلث نوردهی در عکاسی

گرفتن یک عکس خوب بدون به دست آوردن درک کافی از ISO ، سرعت شاتر و دیافراگم -  که به سه پادشاه عکاسی ، یا "مثلث نوردهی" مشهور هستند ، امری کاملا دشوار است.

 اکثر دوربین های DSLR جدید دارای حالت های "Auto" برای عکاسی به صورت خودکار هستند . با استفاده از آنها به صورت خودکار می توان سرعت شاتر ، دیافراگم و حتی ISO مناسب برای نوردهی  به عکس را انتخاب نمود ، اما در هر صورت باید توجه داشته باشیم که حالت خودکار محدودیت هایی را برای دستیابی به جلوه های دلخواه تصویر در زمان استفاده از دوربین ، ایجاد می کند.

در بسیاری از موارد ، دوربین  با ارزیابی مقدار  نوری که از لنز عبور می کند ،باید حالت نوردهی مناسب را حدس بزند . عکاسان هنرمند با درک کامل نحوه کار ISO ، سرعت شاتر و دیافراگم این توانایی را به دست می آورند تا با انجام کنترل دستی بر دوربین ، شرایط  موجود در طول زمان عکاسی را به طور کامل  کنترل کنند.

به دست آوردن آگاهی از نحوه انجام تنظیمات دوربین ، به عکاس کمک می کند تا بهترین عملکرد را از دوربین خود به دست آورده و بدون هر گونه محدودیت ؛ بهترین عکس ها را با استفاده از آن بگیرد .

در ابتدا به طور مختصر مروری بر اضلاع مثلث نوردهی به دوربین داشته باشیم :

    سرعت شاتر - مدت زمان باز بودن شاتر دوربین برای عبور نور به سمت سنسور  .

زمانی که از سرعت شاتر کمتر از 1 ثانیه استفاده می کنید ؛ عدد سرعت شاتر به صورت کسری از زمان نمایش داده می شود ( مانند 1.250 ثانیه ) . سرعت کم شاتر باعث می شود نور بیشتری به سنسور دوربین وارد شود و  از این روی برای عکاسی در نور کم و شب قابل استفاده می باشد، و این در حالی است که سرعت شاتر سریع به فریز شدن حرکت سوژه کمک می کند. نمونه هایی از سرعت شاتر را به این شکل می توان بیان نمود : 1/151/30, 1/60, 1/125.

 

    دیافراگم – روزنه ای در انتهای لنز است ، که از طریق آن نور به درون بدنه دوربین وارد می شود.

به هر میزان که اندازه این روزنه بزرگتر باشد ، نور بیشتری به سمت سنسور دوربین منتقل می شود. همچنین یکی از عوامل اصلی کنترل عمق میدان تصویر نیز می باشد . اگر دیافراگم بسیار کوچک باشد ، عمق میدان زیاد است ، در حالی که اگر دیافراگم بزرگ باشد ، عمق میدان تصویر کم  خواهد بود.

در عکاسی ، عدد دیافراگم به طور معمول به همراه حرف "F" نشان داده می شود (همچنین این عدد  به عنوان "نسبت کانونی" نیز شناخته می شود ، زیرا عدد f نسبت قطر دیافراگم لنز به طول لنز است). نمونه هایی از اعداد f عبارتند از: f / 1.4 ، f / 2.0 ، f / 2.8 ، f / 4.0 ، f / 5.6 ، f / 8.0.

ISO : ایزو بیانگر میزان حساسیت سطح سنسور دوربین در برابر نور می باشد .

هر اندازه که عدد ایزو بزرگتر باشد ؛ حساسیت سطح سنسور در برابر نور بیشتر می شود و هر اندازه که عدد ایزو کوچکتر باشد ؛ سنسور دوربین حساسیت کمتری در برابر نور نشان خواهد داد. نمونه های عدد ایزو عبارتند از : 100, 200, 400, 800, 1600.

 

1) نحوه عملکرد ایزو ، سرعت شاتر و دیافراگم برای  تنظیم نوردهی به دوربین

برای اینکه درک درستی از میزان نوردهی و تأثیر سرعت شاتر ، دیافراگم و ISO بر روی آن داشته باشیم ، باید بدانیم که هنگام گرفتن عکس در درون دوربین چه اتفاقی می افتد.

زمانی که دوربین خود را به سمت سوژه قرار گرفته و دکمه شاتر را می فشارید ، سوژه به شکلی از نور وارد لنز دوربین می شود.

اگر سوژه شما از نور کافی برخوردار باشد ، نور زیادی از سمت آن به درون لنز وارد می شود ، در حالی که اگر در یک محیط کم نور عکاسی کنید ، نور زیادی برای وارد شدن به درون لنز ؛ وجود نخواهد داشت .

هنگامی که نور به لنز  وارد می شود ، عناصر اپتیکال مختلفی که درون لنز قرار دارند ؛ آنرا از میان خود عبور داده و سپس از طریق دیافراگم لنز ، نور به سمت بدنه دوربین روانه می شود .

هنگامی که نور از دیافراگم لنز عبور کرد ، به پرده شاتر دوربین برخورد می کند . پرده شاتر مانند پنجره ای است که همیشه بسته است ، اما در صورت لزوم باز می شود. پرده شاتر در عرض چند میلی ثانیه باز می شود و اجازه می دهد نور برای مدت زمان مشخصی به سنسور دوربین برخورد کند. به این مقدار مشخص شده از زمان "سرعت شاتر" گفته می شود و این سرعتی است که می تواند بسیار کوتاه (تا 1.8000 ثانیه ) و یا طولانی (تا 30 ثانیه) باشد.

در مرحله بعد ؛ سنسور دوربین نور را جمع می کند و در صورت لزوم شما می توانید با استفاده از  تنظیمات ISO مقدار حساسیت سنسور در برابر نور وارد شونده به آن را افزایش یا کاهش دهید . پس از آن  شاتر بسته شده و مسیر ورود نور به سمت سنسور دوربین  کاملا مسدود می شود.

 

برای اینکه تصویر به درستی  در معرض نوردهی  قرار بگیرد ، تا خیلی روشن یا تاریک نباشد ، سرعت شاتر ، دیافراگم و ISO  در تطابق و هماهنگی کامل با یکدیگر باید قرار داشته باشند .

 

( تصور کنید در یک روز کاملا آفتابی قرار دارید و نور خورشید به مقدار زیادی در محیط شما وجود دارد )

 

وقتی که نور زیادی به درون لنز وارد می شود , بسته تر شدن یا کوچکتر شدن دیافراگم لنز موجب می شود تا مقدار زیادی از نور ، مسدود شود. این حالت بدان معنی است که سنسور دوربین برای جمع آوری نور به زمان بیشتری نیاز دارد.

در این شرایط  چه اتفاقی باید بیفتد تا سنسور دوربین بتواند نور مناسب را جمع کند؟

 درست است ، پرده شاتر باید مدت زمان بیشتری باز بماند. بنابراین ، با استفاده از یک دیافراگم بسیار کوچک ، ا به زمان بیشتری نیاز خواهیم داشت ، یعنی سرعت شاتر بیشتری را باید استفاده نمود تا سنسور بتواند نور کافی برای تولید یک عکس خوب را جمع آوری کند .

 

حال اگر دیافراگم بسیار بزرگ باشد چه اتفاقی می افتد؟

بدیهی است که نور بسیار بیشتری به سنسوردوربین برخورد می کند ، بنابراین برای داشتن نوردهی مناسب در تصویر به سرعت شاتر بسیار کمتری نیاز خواهیم داشت.

اگر سرعت شاتر خیلی کم باشد ، حسگر دوربین  بسیار بیشتر از میزان مورد نیاز خود نور می گیرد و نور شروع به "سوزاندن" یا "نوردهی بیش از حد" تصویر می کند ، و دقیقاً مانند یک ذره بین شروع به سوزاندن کاغذ در یک روز آفتابی می کند.

منطقه ای که بیش از حد در معرض نور قرار دارد بسیار روشن یا سفید خالص به نظر می رسدو اصطلاحا هایلایت نامیده می شود. در مقابل ، اگر سرعت شاتر خیلی زیاد باشد ، در این صورت سنسور قادر به جمع آوری نور کافی نیست و تصویر "در معرض کمبود نور" شده و یا خیلی تاریک به نظر می رسد.

بیایید یک مثال از زندگی واقعی بزنیم. دوربین خود را بردارید و مود دوربین خود را روی حالت  "اولویت دیافراگم"  (AV در کانن و A در نیکون ) تنظیم کنید. از درون منو تنظیمات دوربین ؛ دیافراگم لنز را در کمترین عدد ممکن تنظیم کنید ، مانند f / 1.4 اگر لنز پرایم دارید یا f / 3.5 روی لنزهای کندتر. ISO خود را روی 200 تنظیم کنید و مطمئن شوید که گزینه  Auto ISO خاموش است و یا در وضعیت غیر فعال قرار دارد .

اکنون دوربین خود را به سمت جسمی هدایت کنید که منبع نور نیست (به عنوان مثال تصویر روی دیوار) سپس دکمه شاتر را تا نیمه فشار دهید تا فوکوس صحیح بدست آید و اجازه دهید دوربین تنظیمات نوردهی بهینه را تعیین کند. دوربین خود را حرکت ندهید و مدام به سمت همان سوژه اشاره کنید!

اگر اکنون به منظره یاب دوربین یا صفحه LCD پشتی آن نگاه کنید ، باید چندین عدد را مشاهده کنید. یکی از اعداد دیافراگم شما را نشان می دهد ، که باید همان عددی باشد که دیافراگم خود را روی آن تنظیم کرده اید ، سپس باید سرعت شاتر شما را نشان دهد ، که باید یک عدد مانند "125" باشد (به معنی 1.125 ثانیه است) و "200" ، که ISO  سنسور دوربین شماست.

این اعداد را روی یک کاغذ بنویسید و سپس عکس بگیرید. وقتی تصویر در LCD پشتی دوربین شما ظاهر می شود ، باید از نور مناسبی برخوردار باشد . ممکن است  این تصویر بسیار تار باشد ، اما در هر صورت نور موجود در آن باید به مقدار مناسبی باشد ، به این معنی که خیلی روشن یا تاریک نیست.

 بگذارید بگوییم تنظیماتی که نوشتید 3.5 (دیافراگم) ، 125 (سرعت شاتر) و 200 ISO است.

اکنون حالت دوربین خود را به مود M "حالت دستی" تغییر دهید. دیافراگم خود را به همان اندازه که یادداشت کرده اید تنظیم کنید ، که باید کمترین عددی باشد که لنز دوربین شما اجازه می دهد (در مثال ما 3.5 است). سپس سرعت شاتر را روی عددی که یادداشت کرده اید تنظیم کنید (در مثال ما 125 است) و ISO خود را همان 200 نگه دارید.

اطمینان حاصل کنید که شرایط نوری شما در اتاق ثابت است. دوربین خود را به سمت همان سوژه قرار داده و یک عکس دیگر بگیرید. نتایج شما باید کاملاً مشابه تصویری باشد که قبلاً گرفته اید ، به جز اینکه این بار ، به جای اینکه  شما به دوربین اجازه دهید حدس بزند ، سرعت شاتر دوربین خود را به صورت دستی تنظیم کرده اید .

حال ، بیایید با افزایش مقدار دیافراگم میزان نوری را که از لنز عبور می کند مسدود کنیم و ببینیم چه اتفاقی می افتد.

 دیافراگم خود را به یک عدد بالاتر مانند "8.0" افزایش دهید و بقیه تنظیمات را به همان صورت نگه دارید.  دوربین را به سمت همان سوژه قرار داده و یک عکس دیگر بگیرید. چه اتفاقی می افتد ؟ تصویر شما اکنون بیش از حد تاریک یا کم نور است! چرا این اتفاق افتاد؟

زیرا شما بخشی از نور را که به سنسور برخورد می کند مسدود کرده و سرعت شاتر را تغییر نداده اید. به همین دلیل ، سنسور دوربین وقت کافی برای جمع آوری نور را نداشته و بنابراین تصویر در معرض کمبود نور قرار دارد. اگر سرعت شاتر را به عدد کمتری کاهش می دادید ، این اتفاق نمی افتاد. رابطه را درک می کنید؟

حالا دیافراگم خود را به حالت قبل برگردانید (کوچکترین عدد) ، اما این بار سرعت شاتر را به عدد بسیار کمتری کاهش دهید. در مثال من ، سرعت شاتر خود را از 125 روی 4 (ربع ثانیه) تنظیم می کنم. یک عکس دیگر بگیرید. اکنون باید تصویر شما بیش از حد نوردهی شود و برخی از قسمتهای تصویر بیش از حد روشن به نظر برسند. این بار چه اتفاقی افتاد؟

شما اجازه داده اید تا لنز حجم زیادی از نور را به درون خود وارد نماید و با کمتر کردن سرعت شاتر اجازه داده اید تا نور در مدت زمان بیشتری به سمت سنسور دوربین وارد شود . این یک توضیح بسیار اساسی از نحوه بازی دیافراگم و سرعت شاتر است.

 

اما ، ISO چه زمانی وارد عمل می شود و چه کاری انجام می دهد؟

تا کنون ، ما ISO را در همان شماره (200) نگه داشته و آن را تغییر نداده ایم .

 به یاد داشته باشید ، ISO به معنای حساسیت سطح سنسور دوربین است. اعداد کمتر به معنای روشنایی کمتر هستند ، در حالی که اعداد بالاتر به معنای روشنایی بالاتر هستند. اگر بخواهید ISO خود را از 200 به 400 تغییر دهید ، عکس را دو برابر روشن می کنید. در مثال بالا ، در دیافراگم f / 3.5 ، سرعت شاتر 1.125 ثانیه و ISO 200 ، اگر بخواهید ISO را به 400 افزایش دهید ، به دو برابر زمان کمتری برای نمایش مناسب تصویر نیاز خواهید داشت.

این بدان معنی است که شما می توانید سرعت شاتر خود را روی 1.250 ثانیه تنظیم کنید و تصویر شما همچنان به درستی در معرض نوردهی  قرار داشته باشد.  این حالت را  امتحان کنید - دیافراگم خود را روی همان عددی که قبلاً یادداشت کرده اید تنظیم کنید ، سرعت شاتر خود را در دو ضرب کرده و روی آن قرار دهید ، سپس ISO خود را به 400 تغییر دهید. این باید مانند اولین تصویری باشد که قبلاً گرفته اید. اگر می خواهید ISO را به 800 افزایش دهید ، باید آخرین سرعت شاتر خود را از 1.250 به 1.500 ثانیه برسانید.

همانطور که مشاهده می کنید ، افزایش ISO از 200 به 800 به شما امکان می دهد تا با سرعت شاتر بالاتر عکس بگیرید و در این مثال آن را از 1.250 ثانیه به 1.500 ثانیه افزایش دهید ، که این حالت یک سرعت زیاد برای فریز کردن حرکت  سوژه است. با این حال ، افزایش ISO هزینه دارد - هرچه ISO بالاتر باشد ، نویز یا دانه های بیشتری به تصویر اضافه می کند و این باعث می شود تا کیفیت تصویر شما کمی کاهش یابد.

در واقع ، این نحوه کار سه پادشاه  مثلث نوردهی با هم برای ایجاد یک نوردهی مناسب در دوربین است. من به شدت توصیه می کنم با دوربین خود بیشتر تمرین کنید تا تأثیرات تغییر دیافراگم ، سرعت شاتر و ISO را مشاهده کنید.

 

 

2) از کدام مود یا حالت دوربین خود  باید استفاده کنم؟

اگر به تازگی فراگیری عکاسی را آغاز نموده اید ؛ توصیه می کنم از حالت "اولویت دیافراگم" استفاده کنید (اگرچه هر حالت دیگری به همان اندازه کار می کند). در این حالت ، دیافراگم لنز خود را تنظیم می کنید ، و این در حالی  است که دوربین به طور خودکار حدس می زند سرعت شاتر مناسب چقدر باید باشد.

به این ترتیب می توانید با تغییر دیافراگم ، عمق میدان را در تصاویر خود کنترل کنید (عمق میدان به عوامل دیگری مانند دوربین تا فاصله سوژه و فاصله کانونی نیز بستگی دارد). استفاده از حالت های "Auto" یا "P"  نیز کاملاً آزاد است ، خصوصاً با توجه به این واقعیت که اکثر دوربین های  DSLR مدرن با اجازه دادن به سرعت شاتر و دیافراگم در این حالت ها ، کنترل بسیار خوبی به عکاس می دهند.

اما اگر زیاد به استفاده از این مود ها عادت کنید ؛ از سایر مود های خلاقانه دوربین خود غافل شده  و بدون اینکه بفهمید چه اتفاقی در داخل دوربین می افتد , شروع به عکاسی خواهید نمود. بنابراین من به شما توصیه می کنم یاد بگیرید که چگونه در همه حالت های دوربین عکس بگیرید.

3) ایزو یا حساسیت دوربین خود را چگونه تنظیم کنم ؟

اگر دوربین شما به ویژگی Auto ISO مجهز است ، باید آن را فعال کنید ، به گونه ای که دوربین به طور خودکار حدس می زند که ISO مناسب در شرایط مختلف نور چیست. ISO اتوماتیک بدون نگرانی  قابل استفاده است و برای اکثر شرایط نوری بسیار عالی عمل می کند! "حداقل حساسیت ISO   خود را روی 100 در دوربین های Canon و 200 در آخرین دوربین های Nikon قرار دهید

 اگر از یک لنز با فاصله کانونی کوتاه (زیر 100 میلی متر ) استفاده می کنید ، "حداقل سرعت شاتر" را روی 1.100 ثانیه تنظیم کنید و اگر لنز بلندتری دارید ، آنرا روی عدد بالاتر قرار دهید.

قانون کلی این است که سرعت شاتر را روی بیشترین فاصله کانونی لنز قرار دهید. به عنوان مثال ، اگر لنز زوم Nikon 70-300mm f / 4.5-5.6 دارید ، حداقل سرعت شاتر را روی 1.300  ثانیه تنظیم کنید. چرا؟ زیرا با افزایش فاصله کانونی لنز ، احتمال لرزش دوربین که باعث تار شدن تصاویر می شود نیز افزایش می یابد. اما این قانون همیشه کارساز نیست ، زیرا عوامل دیگری نیز وجود دارد که همگی در ایجاد لرزش دوربین نقش دارند.

 داشتن دستهای لرزان و نگه داشتن نامناسب دوربین ممکن است باعث لرزش اضافی دوربین شود ، در حالی که داشتن لنزی با لرزش گیر (همچنین به عنوان تثبیت کننده تصویر شناخته می شود) در واقع به کاهش لرزش دوربین کمک می کند.

 

۵
از ۵
۲۱ مشارکت کننده
سبد خرید

رمز عبورتان را فراموش کرده‌اید؟

ثبت کلمه عبور خود را فراموش کرده‌اید؟ لطفا شماره همراه یا آدرس ایمیل خودتان را وارد کنید. شما به زودی یک ایمیل یا اس ام اس برای ایجاد کلمه عبور جدید، دریافت خواهید کرد.

بازگشت به بخش ورود

کد دریافتی را وارد نمایید.

بازگشت به بخش ورود

تغییر کلمه عبور

تغییر کلمه عبور

حساب کاربری من

سفارشات

مشاهده سفارش